Ławki.

Esme

- Bella nie przejmuj sie tak tym. Edward stara sie Cie chronić. Boi sie ze to co moze zrobic będzie Cie przerażać. Nie mysl tyle o tym. Jeśli byś go poprosiła o wyjaśnienie na pewno by to zrobi i Ci odpowiedział. Musisz mu ufac.

IsabellaSwan

- Może i masz rację.. W końcu przebywa ze mną dla przyjemności.. Chyba...

Esme

- Oczywiscie ze tak. Bella nie masz czym sie martwic. Porozmawiaj z nim. on cie naprawdę bardzo lubi o ile to nie cos więcej. Nigdy wczesniej taki nie byl. Przy Tobie zachowuje sie tak jakby znalazl sens zycia.

IsabellaSwan

- A wcześniej był inny? Jaki?

Esme

- Nie byl taki jak teraz. Przy Tobie ma po co zyc. Wczesniej jakby nie. Teraz ma Ciebie i to daje mu sile.

IsabellaSwan

- Czyli był taki.. jakby to określić.. często spędzał wolny czas sam ze sobą? Zamyślony i w ogóle?

Esme

- Tak. MOzna tak to powiedziec. Mial swoj swiat.
usmiecha sie
- Teraz go dzieli z Toba.

IsabellaSwan

- Tylko, że.. my jesteśmy przyjaciółmi. I nic więcej.

Esme

- Wiem kochana. Ale to mu tez bardzo pomaga. Porozmawiaj z nim. Ja nie moge za niego mowic co on do Ciebie czuje. Ale moze to nie tylko przyjazn?.
Usmiecha sie niewinnie.

IsabellaSwan

- Mam się go spytać co do mnie czuje?

Esme

- Nie wiem. Może po prostu z nim porozmawiaj. A Ty skarbie co do niego czujesz?
Obejmuje ja ramieniem.

IsabellaSwan

- Sama nie wiem... Cały czas się nad tym zastanawiam... I chyba mi się podoba.

Esme

Usmiecha sie i przytula
- Bella porozmawiaj z nim. A teraz może chodźmy gdzieś bo zaraz zacznie porządnie padac.
spoglada w niebo.

IsabellaSwan

- Wy powinniście się cieszyć.. słońce wam nie zagraża - uśmiechnęłam się lekko i wstałam.

Esme

Smieje sie.
- Oj Bella. Ja sie o ciebie martwie abys sie nie rozchorowała później.